Toeval is de enige wetmatigheid in een zinloze wereld. Wie zegt dat toeval niet bestaat, zoekt zin te geven aan zijn nutteloze bestaan; elke ontmoeting is dan een met doel gevuld knooppunt op de levenslijn.

Achteraf kunnen we natuurlijk heel goed voorspellen waarom een bepaalde oorzaak tot een zeker gevolg heeft geleid. Hiermee krijgt de lijn van de geschiedenis zin. De hedendaagse interpretatie van de geschriften van Nostradamus is zo’n voorspelling achteraf.

En er zit zeker een patroon in deze waarneming. Elke actie brengt een reactie. Als we ervan uitgaan dat toeval niet bestaat (en dat de dingen dus gebeuren volgens een van tevoren vastgelegd plan of omdat we een staat van rijpheid hebben bereikt die een volgende stap op de psychologische evolutieladder toestaat), betekent dat dat er een eerste grond of oorzaak moet zijn. Het bouwplan en de ladder zijn metaforen in het handwerk van de Grote Bouwer.

Heeft het zin te weten of de aarde en haar wezens geschapen zijn of zich via de evolutie van sterren en het leven hebben ontwikkeld tot wat we nu om ons heen zien? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, we drijven allemaal in een stuurloze ark van Noach op een uitgestrekte oceaan waarin vast land noch baken te ontwaren is. Als we dit weten, hoeven we niet meer te vechten. We zijn hetzelfde, we zijn spiegels, we zijn sterrenstof, we zijn niets.