Onze hond houdt van poep. Het meest waardeert ze drollen waar de vorst overheen is gegaan. Begin januari heeft ze haar hondenhart dus stevig kunnen ophalen aan bruine ijslolly’s. Maar niet elke bolus vindt ze de moeite van het besnuffelen waard. Ze moeten een bepaalde kleur, consistentie, vastheid en natuurlijk aroma bezitten. Rode worsten hebben haar voorkeur.
Onze hond is bijzonder sluw als het gaat om het verzinnen van afleidingsmanoeuvres. Want wij mensen vinden deze culinaire gewoonte uiteraard niet zo leuk, zeker niet als ze je daarna een tongzoen probeert te geven. Een van haar schijnbewegingen is zogenaamd met een andere hond spelen en langzaam maar zeker terugdartelen naar de plek waar je haar juist op tijd betrapt hebt. Als je haar dan roept en terechtwijst, kijkt ze met iets van weemoed om naar de bewuste plek. Daarbij doet ze natuurlijk niets anders dan de juiste coördinaten in zich opnemen om bij een volgende ronde snel daarheen te kunnen rennen.
Een andere list is slinks achter je rug wegsluipen als je in gesprek bent met een andere hondenliefhebber. Ze weet ondertussen verdomde goed dat ze het niet mag, maar verboden vruchten smaken o zo zoet.

Het verbodene heeft een grotere aantrekkingskracht dan het gebodene. De drang naar het verbodene is de drijvende kracht achter de evolutie. Had Adam niet gegeten van de verboden vrucht, dan was Darwin niet geboren. Met het eten van de verboden vrucht werd god vernietigd en de mens geboren. Waarom schep je een boom met zoete vruchten en verbied je het eten daarvan? Dan kun je er toch donder op zeggen dat… En had er geen vlieg of vogel van gegeten? Waar is hun kennis van goed en kwaad gebleven?
Creationisten geloven dat god niet bedoeld had dat we hem doorkregen.