Liefste, omdat ik zo’n gevoelig mens ben, is romantiek aan mij niet besteed. Zeg nou zelf, zo’n ik-hou-van-jou bij kaarslicht is toch om gillend hard van weg te lopen, nietwaar?

Is romantiek niet de trukendoos van de berekening en verleiding? Romantiek is toch alleen verbloemen, de echte bloem verbergen achter dode bloemen.
In de folterkamers van de romantiek halen op Wagneriaanse klanken wenende sadisten de zweep over hun door blingbling bedwelmde slachtoffers. Met een brok in hun keel om de kras op het spatbord van hun BMW slaan romantische loverboys hun verkrachte en verdoofde slavinnetjes de ogen dicht.

Nee, allerliefste, als twee dingen mekaar niet kunnen verdragen, dan zijn het wel liefde en romantiek. Romantiek maakt blind en liefde helder ziend.
Ik wil de poriën, rimpels, vouwen en mee-eters in je beminde gelaat kunnen tellen. Dus geef mij maar tl-licht in plaats van flakkerende kaarsvlammen waarmee de verleiders hun valse bedoelingen omzwachtelen en hun koude oog warmer doen schijnen.
Geef mij maar de gouden zon die de modder op je levenspad verlicht waar ik je volg en glimlach om je vertederende linkerknobbelvoetje dat een beetje stijf en naar buiten gedraaid achter je aan komt hinken. Je lacht me toe als een frivool konijntje met je scheve voortandjes en guitig oog. Waarom spoel je het grijs in je haren weg met loreal? Ik wacht op je aan de poorten van de herfst van je leven. Ik baad me in de uitwasemingen van al je gedachten en kleed me in je hersenspinsels. Ik maal rustig mee met de molens in je hoofd. En al had je duizend zonden begaan, ik zou van mijn geloof zijn afgevallen om je te kussen op duizend-en-een verboden plekken.
Je onvolkomenheden zijn bekoorlijker dan alle schoonheid van de wereld.

Maar nogmaals, romantiek is mij volkomen vreemd.