Er woedt in de wereld een grote strijd tussen Management en Werkvloer. Eigenlijk is het een cultuurstrijd, die echter steeds meer het aanzien krijgt van een oorlog tussen rijk en arm, hebben en niet-hebben. Het personeel — een noodzakelijk kwaad, dat zich ook nog eens slecht kleedt en niet tot de mooiste mensensoort behoort — wordt steeds meer als financiële en morele lastpost gezien, en de aandeelhouder — ‘dien uitgeleezen mensch’ — daarentegen op gouden handen gedragen.
Er kan van M’s en hun slag veel gezegd worden, maar ze weten waar de goudpot staat. Verder bezitten ze alleen een netwerk, een mooi pak, een nep-Rolex en een namaakvrouw. Ze spreken je vleierig met ‘u’ aan, en met ‘meneer’, maar meer in het geniep wensen ze je ‘een hel op aarde’, wat overigens niet nodig is, want verkeren in hun aanwezigheid is al…

Nederland glijdt steeds verder af naar de status van bananenkoninkrijk waar straks ook de malariamuskiet goede zaken komt doen. De verantwoordelijken leggen geen verantwoording af, de leiders lopen achter de waan van de dag aan, de ethiek kan op de rand van een munt van twee euro, en het volk kan zijn schulden niet meer betalen. Wie een goedbetaalde baan heeft, of twee of drie, wil die kost wat kost niet kwijt en verschuilt zich laf zwijgend achter de rug van de nog beter betaalde, die zich ook weer enzovoorts, tot aan de capo di tutti capi, maar die is gewetenloos genoeg om critici en klokkenluiders resoluut en afdoend de mond te laten snoeren door hetzelfde recht dat dit onrecht zou moeten veroordelen. We worden zonder kompas gedropt in een jungle van regels, normen en waarden waar je zelfs de machete van de zelfspot op bot hakt.

Wie kent de romans Het proces en Het slot van Franz Kafka nog? Ondertussen léven we in zijn hermetisch bureaucratische wereld waaruit geen ontsnappen mogelijk is, tenzij langs een vluchtweg naar binnen via heftige kicks, gekochte seks en drugs.

Waar is de mens nog vrij? Wat is die luid bejubelde vrijheid? Is het doen wat je wilt, zonder je te bekommeren om wat er om je heen gebeurt of wat je daden voor gevolgen hebben? Is dat niet gewoon stupiditeit? In deze tijd waarin geile feestbeesten en mediagenieke Berlusconi’s elke avond het zwartste en meest platvloerse gedachtegoed uit de treurbuis over je heen storten, is elke waarheid verdacht en elke mening een leugen.

Voorwaar, de wereld is een bananendal.