Mijn naam is halewijn

en ik wandel graag binnensmonds vloekend door zompig Hollands laagland.

ver hier vandaan

In Ponto Madeira, een kleine provinciestad aan de zuidoostrand van het uitgestrekte Mato Grosso in Brazilië, heeft men de gewoonte houten standbeelden op te richten van mensen die veel betekenen voor de gemeenschap en daarmee dus de afgunst van een groot deel van de plaatselijke bevolking over zich afroepen. De standbeelden zijn op ware grootte en worden bovendien zo natuurgetrouw mogelijk beschilderd met plakaatverf. Je zou haast zeggen dat de persoon in levende lijve voor je staat.

De afgebeelde is verplicht zijn eigen beeld te onderhouden; hij moet er ook dagelijks minstens één keer langs lopen, en wekelijks een kwartier voor zijn dubbelganger gaan zitten. Van sommigen is vastgesteld dat ze een beetje dwaas zijn geworden van deze praktijken. Een enkeling heeft in zijn waanzin zelfs de bijl aan zijn houten voeten gezet en weer een ander heeft zijn evenbeeld overgoten met benzine en in de fik gestoken. De hele buurt was toen uitgelopen en had geprobeerd de brand te blussen door met een brede grijns in de vlammen te spugen en te plassen. Veel beelden zijn ook in de open haard van de eigenaar verdwenen.

Tijdens een van de raadsvergaderingen van een aantal jaren terug werd geopperd de beelden voortaan in brons af te gieten. Dat voorstel is destijds door de Bloed & Kerk-partij afgeserveerd als koren op de molen van de afgodendienst. De polytheïstische invloeden van het primitieve Mato Grosso zijn immers nog alom aanwezig, aldus Padre Amaro; er kan slechts één god in brons worden vereeuwigd, en dat is geen mens.

Vorige week werd Dom Casmurro in katatonische toestand op een handkar weggevoerd na de wekelijkse aanschouwing van zijn eigen konterfeitsel. De gevaren van een eigen standbeeld treden steeds meer aan het daglicht.

Gelukkig is het eens per jaar carnaval. De bevolking mag de beelden dan onder de ogen van hen die model hebben gestaan, bestoken met eieren, tomaten en rotte vruchten. Het model zelf mag niet meegooien, hoe graag het ook zou willen, want ook dat zou uitgelegd kunnen worden als een daad van ijdelheid.