Christoffel Columbus claimt cursus conservatief calvinisme. Corelli correspondeert casus clown-cultuur. Coltrane crasht cool closet-carbonpapier. Culi-club coördineert coke-crisis con café callente. Complexe C camoufleert caleidoscopisch contraproductief. Cui curat Caesar Caligula?!

CALVINISME

Het is een misdaad én een zonde een dief van eigen portemonnee te zijn.

CLINICLOWNS

Als ik een clown tegenkom, begin ik meteen te beven van angst. Wat is dat toch? Bij het zien van een slang, wilde hond of afgrond blijven mijn knieën in slagorde en wijken mijn gedachten niet af van de rechte lijn. Maar als een clown mijn pad kruist, word ik bevangen door een onberedeneerbare vrees voor eigen leven en schiet mijn denken alle kanten op.
Bijna niemand heeft daar last van; clowns zijn in hun ogen grappige mensen die zich verkleed hebben. Maar voor wie verder kijkt of behept is met een grote fantasie en dus intelligentie, ziet in de roodomrande mond een bloeddorstige muil en in het met een traan gesierde oog alleen maar nepverdriet. Ze doen me denken aan Japanse demonen, Afrikaanse voodooheksen en Jivaro-indianen op oorlogspad.
Als kind vond ik grote mensen ook angstaanjagend. Zij zagen mijn angst aan voor verlegenheid, terwijl ik in feite hun onechtheid, huichelarij en ongemeende interesse doorzag. Het is het drama van het kind geworpen te worden in een wereld die geregeerd wordt door volwassenen waarvan weinig geruststellends uitgaat. Ik herinner mij een beschouwende vraag uit mijn kindertijd waaruit de wens te ontsnappen aan mijn toekomstige wereld heimelijk naar voren komt: zou ik ‘ik’ zijn geweest als ik uit andere ouders geboren was?
Maar om terug te komen op clowns en dan cliniclowns in het bijzonder, ik snap niet dat men dit soort emotionele roofdieren loslaat op kinderen in het terminale stadium van een of andere kanker. Is het niet veel geruststellender een echt mens aan hun sterfbed te ontbieden? Of weet men niet meer wat een echt mens is? Zijn echte mensen uitgestorven? Of alleen nog te vinden op een of ander afgelegen Polynesisch eiland? Een primitieveling die hier niet voor vol wordt aangezien?

COMPLIMENT

Meneer X: Gefeliciteerd met uw 40ste verjaardag.
Mevrouw Y: Schaamt u, ik word pas 35.
Meneer X: Sorry, ik wilde u alleen maar een compliment maken.

CULTUUR: HUMUS EN DE GEUR VAN HET KERKHOF

Mijn kijk op cultuur, of wat volgens de kenners voor cultuur moet doorgaan, is gekleurd door wantrouwen. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Velen hebben er een hoge pet van op en steken de loftrompet over alle cultuurfenomenen die zij aanschouwen, zoals schilderijen, technische snufjes, boeken, noem-maar-op.
Eigenlijk is cultuur niets anders dan vermaak, nep, ornament, verstrooiing, verveling, hebzucht, goede-sier-maken-met, aankleding, franje, commercie, kortom buitenkant die zich vermomt als binnenkant. En dat is goed zo. Jammer (en bevreemdend) is wel dat ‘culturen’ zich met andere ‘culturen’ meten, waarbij ze zelf als hoger staand (hoogstaander?) uit de bus komen. En dat terwijl men zich alleen maar beter weet te vervelen, een mooier masker heeft voor zijn hebzucht of verstrooiing zoekt op speciaal daarvoor ingerichte plekken.
Het is allemaal begonnen met Eva d’r mooie bips en appelwangen.