Lieve Halewijn,

onlangs was ik met mijn man op een feest van vrienden van mijn man die net als hij tamelijk extravert zijn terwijl ik eigenlijk nogal introvert ben, dat wil zeggen: ik kan makkelijk alleen zijn. En daar zit hem nu net de kneep. Op het eind van de avond was iedereen tamelijk jolig. De muziek stond hard en ik wilde eigenlijk naar huis. Moest er tot overmaat van ramp nog polonaise gedanst worden. Mijn man is een echt gezelligheidsdier, daarom ben ik ook zo op hem gevallen, en hij wou me mee hebben in de sliert van feestvierders, maar ik had daar absoluut geen zin in. Vroeger stemde ik schoorvoetend in met wat hij wilde, maar nu hield ik mijn poot stijf. Ik deed dus niet mee, terwijl alle feestgangers in een lange rij het hele huis door huppelden en mij eigenlijk niet meer zagen, of meewarig aankeken als ze langskwamen. Mijn man was na afloop erg boos en zei op de terugweg niets meer.
Dit is nu al dagen zo. Hij verwijt me ongezellig en asociaal te zijn. Ik vrees het ergste. Maar ik kan hem toch echt geen gelijk geven. Moet ik mijn gevoelens ontkennen en met tegenzin meedoen? Ben ik eigenlijk wel normaal?

Beste ben-ik-eigenlijk-wel-normaal,

nee, u bent inderdaad niet normaal. Maar het is goed dat u het zelf aankaart en herkent als een toestand die niet wenselijk is. Weten is vergeten, zei de Griekse filosoof Hermanikses al in het 3e millennium voor Pokémon.
De mens is een gezelschapsdier, een sociaal monster avant-la-lettre. Alleen is hij tot niks in staat; slechts in aanwezigheid van zijn naaste komt het beste in hem boven schuimen. Zou de dans geboren zijn zonder halve zolen? Zou één zin rijmen zonder tegenzin? Welke muzikale noot hing eenzaam aan de trekzak? Kortom, alleenheid is de mens niet aangeboren, samenheid is tweespalt. In eenslachtige tweeheid is scheiding de gewoonste zaak. Door samenkomst in het land der blinden is eenoog in gevaar.
Wat HET BESTE dan wel is: dat is gelijkvloers marcheren onder het alziend oog van de grote kakkerlak, dat is blind spelevaren op de levensomweg van nul naar nergens, dat is de naaste aan alle kanten altijd en overal voor van alles en nog wat naaien wat de plank misslaat, dat is de staat die pooier speelt van zijn dode zielen. HET BESTE is in wat de mens vergeet als hij aan zichzelf denkt. HET BESTE is in waar de mens aan denkt als hij niet denkt.
Als ik u mag raden: doe de volgende keer gewoon mee. Wilt u zich buitenspel zetten? Denkt u dat wij dit door de strenge vingers mogen zien? Ik bid u, voor uw eigen bestwil: doe mee, of wij moeten u aangeven voor uw verraad. U weet welke straffen er staan op alleenscholing. U plaatst u buiten de wet. Wees genadig voor uw man, gehoorzaam zijn voetstappen als zij treden in het wielspoor van de grote voorganger. Ik bid u. Sla uzelf niet met stomheid in dit corvee dat leven heet. Ben bang waar allen vrezen. Doe alsof.

Halewijn